Wel voor de Poes is haar 7e jaar ingegaan. Wat een bijzondere tijd.
En wat een wereld van verschil met de 20 jaar daarvoor….
Zo is het gekomen…
Nooit wist ik wat ik ‘later’ wilde worden. Van horecawerk waar ik altijd aan het werk was als anderen vrij waren, toch maar weer wat gaan leren. Maar wat, ik wist tenslotte helemaal niet wat ik wilde gaan doen. Een vriend deed een commercieel administratieve opleiding. Dus ging ik dat ook maar doen. Vanuit m’n stage raakte ik aan het werk als directiesecretaresse. Gedreven als ik bleek te zijn heb ik vele kantoorfuncties bekleed, bij diverse bedrijven. Soms opeens veel meer verdienend, met veel reistijd en soms bijna 1/3 minder, omdat ik liever minder wilde reizen en meer vrije tijd had.
Op m’n 27e bedacht ik opeens wat ik later wilde worden. Mijn leven lang heb ik katten om me heen gehad. Een stuk of zes bij m’n moeder thuis en zelf had ik ondertussen ook zes katten. Een kater, 2 poezen, waarvan één moeder werd en de drie kittens, 1 kater en 2 poezen hield ik bij elkaar. Ineens viel het kwartje, “ik wil een kattenpension!” En hoewel ik in een huurhuis woonde, geen geld had en van ondernemen nog geen verstand, ben ik wel de opleiding gaan doen om een pension of asiel te mogen runnen. Dat koste me m’n vrije dagen, maar zo voelde dat niet. Wat een leuke nieuwe kennis deed ik op!
Het kantoorwerk wat ik deed werd soms heel erg gewaardeerd met weinig groeimogelijkheden, soms veel groeimogelijkheden en niet gewaardeerd. Pas bij m’n laatste werkgever voelde ik me op m’n plek. Mijn inzet werd beloond, ik werd op waarde geschat en mocht altijd groeien, zowel op persoonlijk vlak als op werkgebied. Een fijne tijd. Helaas kwam er ook een minder leuke tijd, vooral op privégebied. Jarenlang ben ik met veel plezier naar m’n werk gegaan, heb ik lange afstanden afgelegd, maakte ik graag extra uren en leverde ik goed werk. Pas toen het privé minder goed ging, merkte ik dat mijn werk alsnog niet de juiste keuze was, de voldoening die het mij voor m’n gevoel jarenlang gaf, viel compleet weg. En het idee voor een kattenpension, wat nog altijd de term ‘later als ik groot ben’ droeg, begon vorm te krijgen. Iets om voor te leven.
Met inmiddels zo’n 20 jaar kantoorwerk, veel ervaring en opleiding, een klein koophuis met een leuke, rustige privacy volle tuin en wat centjes op m’n bankrekening, ben ik mijn droom gaan verwezenlijken. Een heus kattenpension werd gebouwd. Een eigen website, folders en visitekaartjes. Ik vond het zo ontzettend spannend. En nu zijn we alweer aan het 7e jaar bezig! Wat ben ik trots, dat ik heb durven kiezen om te gaan doen wat ik leuk vind. Nu zo’n 74 maanden, 7 dagen in de week werken en toch voelt dat bijna nooit zo. Het is zo fijn om altijd voor katten te mogen zorgen, die mij leren vertrouwen, als tijdelijk personeel voor ze. Van financieel beleidsmedewerker naar kattenpersoneel. Een verzorgster/schoonmaakster met een bijzondere werkomgeving 😉
In verdiensten een veel beperkter plaatje, maar in verwezenlijking van mijn persoon zoveel rijker.
En nu verder
Op mijn leeftijd, aanbeland in een tijd waar je langer doorwerkt dan tot 65, zal ik waarschijnlijk de 30 jaar pension wel gaan volmaken! Ooit hoop ik, een iets ruimer huis te kunnen kopen, een nieuw pension te bouwen en meer ruimte voor de pensionkatten te krijgen (#altijdblijvendromen) . Maar vooralsnog blijft Wel voor de Poes nog wel een tijdje waar ze nu zit. Onlangs is m’n nieuwe website gelanceerd, www.welvoordepoes.info. Hoe vaak zal die weer vernieuwd moeten worden in 30 jaar tijd? We gaan zeker weten nog veel veranderingen meemaken, maar één ding staat als een paal boven water. Mijn liefde voor katten zal nooit veranderen!
Dit is mijn verhaal en er gaat geen dag voorbij dat ik denk aan dát keuzemoment.
Maud van der Putten
Kattenpension Wel voor de Poes
www.welvoordepoes.info